Het is me al een aantal keer overkomen dat ik kijkend naar tv beelden ineens vol schiet van emotie.
Tijdens een BHV cursus op het werk:-korte filmpje over branden
beelden van een Bradford voetbalstadion 1995, waarin een tribune in brand stond, de hitte was zo intens, dat de mensen schroeiden. De persoon die mijn blik ving, liep hard weg, maar je zag aan zijn houding dat hij ongelooflijk veel pijn had. Ik kon niet verder kijken en ben even van de cursus weggelopen.
Daarna weer terug naar de groep, gelijk ondervraagd of ik zoiets had meegemaakt (wel goed van die man), neejoh..ik zit me zo in te leven..dat het me gewoon bij de strot grijpt.
Op de terugweg na een BC bijeenkomst..begon ik over de documantaire: Mag ik dood? en dat het zo'n diepe indruk had gemaakt. Ik schoot spontaan weer vol. (en dat haaaat ik) Maar gelukkig begreep ze het wel.
En nu..ik heb weer een stukje teruggekeken..ik zit nog steeds te janken als de filmmaakster tegen haar zus zegt.."je moet doorgaan", en zij krijgt als antwoord, "dat weet ik wel, maar ik weet echt niet meer hoe".
2 opmerkingen:
(Ik heb net die documantaire zitten kijken)
Het is soms lastig om in het openbaar ineens vol te schieten, maar ik vind het ook mooi. Je laat je menselijkheid daardoor zien en dat vind ik heel krachtig. Het gebeurt jammer genoeg zo weinig tegenwoordig, iedereen moet sterk lijken.
Ik heb net naar de documentaire gekeken. Erg mooi, indrukwekkend en ook heel informatief. Prachtig. Natuurlijk een triest onderwerp, maar wel goed dat er zo'n mooie documentaire voor is gekomen. Het is en onderwerp dat nauwelijks bespreekbaar is.
Ik vind ook dat het niet meer dan menselijk is dat je hiervan volschiet. Zelf merk ik wel dat het me veel doet, maar tranen liepen er niet over mijn wangen. Maar dat is ZO persoonlijk voor iedereen (ik heb het eerder bij programma's als Extreme Home Makeover, genant gewoon).
Een reactie posten